Voetballen in een volgepakte Kuip. Als dj een menigte in vervoering brengen op een festival. Een sportschool van de grond tillen in Barneveld. Op het eerste gezicht lijkt zijn carrière gevoed door een wirwar van interesses, maar die blijken veel meer gemeen te hebben dan je denkt. Een interview met Chico Pattiata, die er op 36-jarige leeftijd achterkwam dat niet alles om Chico Pattiata draait. “Ik ben een late leerling.”

In het prilste stadium van zijn carrière dacht Chico maar aan één ding. Voetbal. En in het bijzonder aan Feyenoord. “Via VVB kwam ik terecht op een open dag bij Feyenoord, waar ik uit een paar duizend jongens geselecteerd werd om mee te trainen. Dat was een droom natuurlijk. Ik kwam steeds weer een ronde verder. Ik zat in dezelfde lichting als Robin van Persie. Thuis draaide toen al alles om mij. Ik ging drie keer in de week naar Rotterdam met een Feyenoord-busje en op zaterdag werd ik gebracht door mijn ouders. Als jeugdelftal hadden we zelfs toernooien in het buitenland waar ik met jongens als Wesley Sneijder in hetzelfde hotel zat.”

Teleurstelling
De stijgende ster Chico Pattiata rees echter niet hoger dan dat. “Nee, helaas niet. Het was een enorme teleurstelling toen mij op zeker moment te kennen werd gegeven dat ik niet genoeg in huis had. Dat zat zeker in de techniek, maar misschien ook wel in mij als persoon. De bravoure die jongens als Sneijder en Van Persie lieten zien, zat niet in mij. Ondanks dat ik iemand ben die graag op de voorgrond treed, kan ik ook bescheiden en teruggetrokken zijn. Misschien heeft dat ook een rol gespeeld. Hoe dan ook, dat gesprek was het einde van mijn tijd bij Feyenoord. Ik kon wel naar Utrecht of Vitesse, maar dat was niet wat ik wilde. Ik wilde bij Feyenoord voetballen. Eén keer heb ik in een volle Kuip gespeeld tijdens een voorwedstrijd. Dan zie je het Legioen dat juicht en schreeuwt voor het elftal waar jij in zit. Onbeschrijfelijk hoe dat voelt. Toen dat er niet meer in zat, was ik er klaar mee. Het was alles of niks.”

Eenmaal weer met beide benen op de grond sloot Chico zich aan bij het eerste van SDVB. “Ik heb er acht seizoenen gevoetbald, maar door de tijd heen bloeide mijn andere grote liefde verder op. Ik denk dat ik vijftien was toen ik een optreden zag van dj Tiësto. Eigenlijk was ik meteen verkocht. Toen ik voor het JFC slaagde kreeg ik van mijn ouders twee platenspelers en van het een kwam het ander. Mijn vader kende de eigenaar van de Klaveet in Achterveld en het duurde niet lang of ik stond daar op zaterdagavond te draaien. Van muziek draaien kreeg en krijg ik nog steeds een kick. De spanning vooraf. De kans die je hebt om iedereen mee te nemen. De voldoening als dat lukt. De aandacht. Juichende mensen. Het is een optreden. Net als voetbal. Kippenvel.”

Tjoller inc
Ook in de muziek rees de ster van Chico. Samen met zijn beste vrienden Jools, Djordy Latumahina en Anson Tohata bestormde hij de muziekscene, zelfs tot het punt dat hij op het podium stond van de beroemde Amsterdamse nachtclub Jimmy Woo in Amsterdam. “Onder de artiestennaam Tjoller inc speelden we ons daar echt in de kijker en werden we wekelijks geboekt. Een periode van draaien, feesten en voetballen, al ging dat laatste steeds wat minder. De muziek nam echt een belangrijke plek in mijn leven in.”

Ondertussen woonde de Barnevelder nog steeds bij zijn ouders op De Burght. “Ik was en ben een mama’s kindje. Een familiemens. Maar ik zag ook wel dat het beter zou zijn voor mijn ontwikkeling als ik daar eens uit zou gaan. Ik ben echt een dorpsjongen hoor. In Barneveld voel ik me het fijnst. Maar toen mijn relatie stukliep besloot ik om naar Curaçao te gaan. Gewoon om daar te zijn en te kijken wat er zou gebeuren. Maar als je naar zo’n eiland gaat, moet je er wel goed uitzien… Dus besloot ik om met fitness te starten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus stond ik op dat eiland al snel op feestjes te draaien en organiseerde ik zelf feesten om de kost te verdienen. Het is een periode geweest die me goed heeft gedaan en me zelfstandiger heeft gemaakt. Ja, wat dat betreft ben ik wel een late leerling hoor.” 

Zijn passie voor fitness mondde in 2018 uit in de oprichting van een nieuwe sportschool in Barneveld, Sport Society. Een modern fitness-concept met inmiddels een kleine 400 leden en een tweede vestiging in Voorthuizen. “Fitness lijkt een totaal andere tak van sport, maar is dat allerminst. Ik ben een entertainer en pas dat ook toe in mijn sportschool. Het gros van de mensen die naar de sportschool gaat heeft daar eigenlijk helemaal geen in zin. Daarom is het zo belangrijk dat je veel meer biedt dan een goed systeem om je oefeningen te doen. Mensen die sporten moet je een goed gevoel geven. Met persoonlijke aandacht. Belangstelling, humor, muziek. We hebben nu 400 leden en ik ken ze allemaal. De één natuurlijk beter dan de ander, maar toch. We hebben de sportschool niet voor niets Sport Society genoemd. Een sportief ontmoetingscentrum.”

Serieuzer leven
In de sportschool leerde hij ook ondernemen. “Mijn compagnon Jurriën Scheele blijft de bedrijfsstrateeg. Maar ik heb in de afgelopen jaren echt geleerd hoe het is om een bedrijf te runnen, doelen te stellen, te zoeken naar kansen en mogelijkheden. We hebben de ambitie om meerdere vestigingen van de grond te krijgen in de regio. Ja, natuurlijk krijg je dan wel een serieuzer leven dan dat je staat te draaien op een feest. Maar naarmate je ouder wordt krijg je steeds meer verantwoordelijkheidsgevoel.”

“Ik ben ook steeds actiever geworden in de Molukse gemeenschap. Ik behoor tot de derde generatie, maar voel me er nog steeds erg mee verbonden. Toen de Stichting Batu Tjapeu in financieel zwaarder weer kwam omdat bepaalde subsidies kwamen te vervallen, voelde ik me extra betrokken. In die tijd ben ik een poos voorzitter geweest van de Molukse stichting. Vanaf die plek hebben we feestjes en evenementen georganiseerd om extra geld te verdienen. Daar kon de stichting weer leuke dingen van doen. Ik vind het belangrijk dat dit in stand blijft. Kijk, ik ben een echte Barnevelder en natuurlijk helemaal verwesterd, maar wat mijn voorouders aan vechtlust hebben laten zien, dat zit in de cultuur en dat mag niet verloren gaan. Ik wil nooit vergeten waar ik vandaan kom.’’

Trotse ouders
Verantwoordelijkheid deed ook definitief zijn intrede in het leven van Chico toen hij en zijn vriendin Anne-Fleur de trotse ouders werden van James. “Hoe je dat moet omschrijven? In één woord? Rijkdom! Dat is wat het is. Ik ben nu 36, maar eigenlijk had dit tien jaar geleden moeten gebeuren. Het is onbeschrijfelijk wat zo’n jongen met je doet. Als je leven voor een groot deel om muziek, voetballen en feesten heeft gedraaid, dan is dit inderdaad wel totaal wat anders. Het zal niemand ontgaan zijn dat ik lekker ga op aandacht. Dat zit gewoon in mijn karakter. Natuurlijk wist ik dat al eerder, maar als je een kind krijgt om voor te zorgen ben je definitief verlost van het idee dat de wereld om jou draait.”