Van jongs af aan was Bert op de werkvloer te vinden. Als zoontje van de baas was dat niet altijd makkelijk, geeft hij aan. “Je moet twee keer zo hard werken om te bewijzen dat je het net zo goed kunt als je collega’s. Ik zie het nu ook bij mijn twee zoons van 17 en 20 die hier in hun vrije tijd werken. Ze moeten extra hun best doen. Niet omdat ik het zeg, maar om geaccepteerd te worden.”

Meewerken
Dat hij bij Roordink Bedrijfswagens zou gaan werken was voor Bert niet vanzelfsprekend. Toch stapte hij eind jaren negentig in als service-adviseur, om vervolgens door te groeien naar de functie van bedrijfsleider en later technisch directeur. De samenwerking met zijn vader? “Die was goed, maar verliep niet altijd zonder slag of stoot. We zijn heel verschillend en pakten de zaken allebei anders aan. Dat was vroeger al zo. Als de auto werd ingepakt voor de vakantie, konden we dat beter niet samen doen. Het was of hij, of ik. Dan ging het prima. Eigenlijk ging het zakelijk ook zo. Ik was verantwoordelijk voor mijn deel en kon daarover na overleg mijn eigen beslissingen maken.”

Soms probeerden collega’s hen wel tegenover elkaar uit te spelen, herinnert Bert zich lachend. “Gingen ze eerst bij mij peilen hoe ik over dingen dacht en daarna bij senior, zonder te vertellen dat ze al bij mij waren geweest. Je vader vindt het goed, kreeg ik dan te horen. Terwijl ik al een besluit had genomen. Dan hadden we wel even een goed gesprek met elkaar om de boel weer duidelijk te krijgen. Maar dat lukte altijd.” Zelf is hij bedachtzamer dan zijn vader was, denkt Bert. Minder impulsief. “Mijn vader was iemand die altijd en overal kansen zag en snel beslissingen nam. Daar heb ik veel van kunnen leren. Want je kunt een nacht slapen voordat je een nieuwe stap zet of een beslissing neemt, maar als die nacht voorbij is zijn de feiten onveranderd. Ik heb geleerd dat snel besluiten nemen je in veel gevallen op een voorsprong zet.”

Leren delegeren
Over de nacht gesproken. Wakker van zijn werk ligt hij nooit. Op zijn nachtkastje ligt altijd een kladblokje met een pen ernaast. “Als me iets te binnen schiet noteer ik het. Dan draai ik me om en slaap ik lekker verder.” Hij is een man van structuur, geeft hij aan, bijna op het perfectionistische af. “Dat was mijn vader ook, maar hij kon er als geen ander een praktische draai aan geven. Dat vind ik knap. Hij zei altijd: ‘De laatste twintig procent kost qua tijd, energie en geld net zoveel als de eerste tachtig procent’. Daarmee bedoelde hij: een 8 is ook goed genoeg. Streef niet naar een 10, want die laatste twee punten staan niet in verhouding met de inspanning die je ervoor moet leveren. Hij had gelijk. Er glipt bij mij heus nog weleens een 9 tussendoor, maar naarmate ik ouder word neem ik steeds makkelijker genoegen met een 8. En in het verlengde daarvan leer ik ook steeds beter delegeren. Iemand doet het anders dan ik zou doen, maar het is goed. Goed genoeg.”

Moeilijke beslissingen
Sinds het overlijden van zijn vader in 2016 denkt hij bij het nemen van grote beslissingen vaak aan wat senior gedaan zou hebben. ”Dat neem ik mee in mijn overwegingen. De laatste keer was dat bij het sluiten van onze vestiging in Coevorden, in juni dit jaar. Dat was nodig, want van de dertien jaar zijn er zakelijk gezien weinig florissante periodes geweest. Maar het was ook moeilijk, want het gaat om acht medewerkers die slecht nieuws krijgen. Dat gaat totaal tegen je gevoel in. Ik dacht: wat zou mijn vader gedaan hebben? Die zou ook niet zijn doorgegaan zonder perspectief. Dat maakte het makkelijker om met de rest van de directie die beslissing te nemen. Maar ik vind het nog steeds moeilijk dat we dit besluit hebben moeten nemen, ondanks het feit dat zij allemaal een herplaatsingsaanbod hebben ontvangen binnen onze vestiging in Zwolle.”

Of zijn zoons in de toekomst de zaak zullen overnemen is nog koffiedik kijken. Bert:“Het vertrekpunt is hun geluk, dat staat voorop. We hebben nu een driekoppige directie, bestaande uit commercieel directeur Jan Dunnink, technisch directeur Alex van Beek en mijzelf, aangevuld met een hr-manager en een controller. Ik beschouw hen als familie en we delen dezelfde visie en waarden. Dus of mijn kinderen nu wel of niet in het familiebedrijf stappen, de familiecultuur van Roordink Bedrijfswagens is hoe dan ook geborgd.”

Achter de schermen
En, wil Bert benadrukken, ook achter de schermen kan familie een cruciale rol spelen in een familiebedrijf. "Mijn vader had zonder de steun van mijn moeder het bedrijf nooit op deze wijze kunnen bouwen. Voor mij geldt precies hetzelfde: mijn vrouw is de stabiele factor die ervoor zorgt dat ik me kan richten op het ondernemen. En dat ik op deze plek sta, heb ik ook te danken aan mijn zus van wie ik de aandelen over kon en mocht nemen. In die zin is het voortzetten van het familiebedrijf ook iets wat mij gegund is."

www.roordink.nl